Masz już dość poradników, które krzyczą z okładki „Zmień życie w 7 dni”? Książek, które traktują Cię jak projekt do naprawy albo niekończące się zadanie do wykonania? To weź głęboki oddech. I sięgnij po „Lowizm” Filipa Cembali – książkę, która nie wywrzeszczy Ci planu na sukces, tylko... szepnie, że możesz po prostu być.
To nie jest klasyczny poradnik. To czuły manifest zmęczonych ludzi. I pewnie dlatego nie spodoba się każdemu. Ale jeśli jesteś na tym etapie życia, że nie chcesz już „więcej, szybciej, lepiej” – to możliwe, że właśnie znalazłaś coś dla siebie.
Kim jest Filip Cembala?
Jeśli jeszcze go nie kojarzysz aktor, wokalista, poszukiwacz ulgi, twórca #lowizmu i @slowosiemnabawi. Nie udaje guru. Nie stawia się ponad Tobą. Raczej siada obok i mówi: „Znam ten chaos. Możemy chwilę pomilczeć?”
Lowizm to niecoachingowy poradnik dla tych, co mają dość bycia „projektem”
Filip Cembala nie sprzedaje obietnic typu: „obudź w sobie gigalidera”. On raczej mówi: „połóż się, oddychaj, odpuść”. I choć brzmi to banalnie, to w praktyce... może być rewolucyjne. Może właśnie dlatego zadziała. Szczególnie jeśli ostatnio żyjesz z zaciśniętą szczęką i spisem celów jak z Excela, którą otwierasz częściej niż Spotify.
Cytaty, które wbijają się w głowę mocniej i zostają dłużej niż niejedna terapia:
To nie są puste hasła na kubek. To zdania, które zostają, bo w końcu ktoś nie mówi Ci, że jesteś „do zrobienia”. Mówi, że jesteś do przyjęcia. Przykłady?
- „Nie bierz się w garść, weź się w ramiona”.
- „Odpierdol się od siebie”.
- „Nie wstydź się prosić o poMOC”
Prosto? Tak. Banalnie? Tylko na pierwszy rzut oka.
To słowa, które potrafią otworzyć coś w człowieku – i to czasem mocniej niż cała sesja coachingowa.
Dla kogo jest ta książka?
-
Dla wrażliwców, introwertyków i tych, co już byli „silni” zbyt długo.
-
Dla osób między jedną terapią a drugą kawą.
-
Dla tych, co szukają nie sukcesu, tylko spokoju.
A dla kogo nie?
-
dla fanów checklist, konkretów i szybkich rozwiązań,
-
dla tych, co kochają formuły: „5 kroków do zmiany życia”,
-
dla ludzi, którzy nie lubią, gdy książka zamiast odpowiedzi... zadaje pytania.
Serio – tu nie znajdziesz gotowców. Znajdziesz przestrzeń.
Co mi dała? A co zabrała?
Dała:
- ulgę bez wyrzutów sumienia
- nowe spojrzenie na granice i czułość
- zgodę na bycie nieperfekcyjną wersją siebie
Zabrała:
- potrzebę ciągłego udowadniania swojej wartości
- iluzję, że „wszystko można ogarnąć, jeśli tylko się postarasz”
Styl pisania? Połączenie filozofa z podcasterem
Język momentami bywa przegadany, czasem poetycki, momentami przypomina podcast stand-upowego filozofa. I... to działa. Chociaż nie jest dla każdego, ale dla tych, którzy potrzebują miękkich słów w twardym świecie – idealnie.
To książka, która nie ma odpowiedzi. Ma pytania.
I to może być jej największa siła – oraz największe ryzyko. Bo jeśli liczysz na złotą formułę, to jej tu nie ma. Ale jeśli chcesz po prostu przez chwilę nie czuć presji – to może być strzał w dziesiątkę.
Podsumowanie – czy warto?
Tak, jeśli chcesz poczuć, że nie musisz robić „więcej”, żeby zasługiwać.
Nie, jeśli Twoje życie to projekt zarządzany w Trello.
Tak, jeśli potrzebujesz książki, która zamiast stawiać Ci poprzeczkę, podaje rękę.
Lowizm – książka o czułości, która zostaje
To nie jest książka, którą połkniesz i odhaczysz. To raczej coś, do czego wrócisz – może nawet wtedy, gdy nie będzie Ci się chciało „pracować nad sobą”.
Bo Lowizm to nie poradnik. To przypomnienie, że możesz po prostu być. I że to wystarczy.
PS. Tak jestem bigosem ludzkim
W literackim świecie, który zbyt często powiela schematy i gubi duszę, Cień wiatru to powiew świeżego (choć dusznego) powietrza. To nie jest zwykła powieść. To doświadczenie, które zostaje z Tobą na długo po odłożeniu książki. A może już na zawsze?
Jeśli miałabym wskazać jedną książkę, która zasługuje na miano „lektury życia”, bez wahania postawiłabym na tę. Nie dlatego, że sprzedała się w milionach egzemplarzy – to tylko statystyka. Bo nie chodzi o to, ile osób ją przeczytało. Chodzi o to, ilu czytelników ona wybrała.
Cmentarz Zapomnianych Książek – punkt bez powrotu
Wszystko zaczyna się jak w baśni. Dziesięcioletni Daniel, zabrany przez ojca do tajemniczej, ukrytej w Barcelonie biblioteki, instynktownie wybiera zapomnianą powieść Juliana Caraxa – Cień wiatru. I to nie przypadek. W świecie Zafóna książki nie czekają na byle kogo. One wybierają.
Ten moment to początek wielopiętrowej historii – pełnej sekretów, luster, obsesji i niepokojącej bliskości między literaturą a życiem. Daniel z każdą stroną zagłębia się w przeszłość Caraxa, jednocześnie przy tym buduje własną tożsamość. Fikcja? A może lustro?
Barcelona, jakiej nie znasz – zmysłowa, liryczna, złowieszcza
Jednym z największych bohaterów tej książki jest… samo miasto. Barcelona Zafóna to nie tylko scenografia, to żywa, oddychająca postać. Duszna i poetycka. Mroczna i piękna. Zafón nie pisze opisów – on maluje je słowami. Brukowane uliczki pachną deszczem i kurzem starych księgarni, a cienie przeszłości czają się za każdym rogiem.
To miasto kontrastów: piękno i brzydota, przepych i nędza, światło i cień. I właśnie ta atmosfera – zmysłowa i metafizyczna zarazem – sprawia, że historia żyje długo po przeczytaniu ostatniej strony.
Fabuła jak labirynt emocji
Nie da się streścić tej książki w kilku zdaniach – i całe szczęście. Thriller, romans, dramat psychologiczny, powieść inicjacyjna, gotycka baśń i melancholijna przypowieść o utraconych marzeniach – Cień wiatru to wszystko na raz.
Każdy trop prowadzi do kolejnej tajemnicy. Każda postać odsłania inną wersję prawdy. Daniel z czasem traci niewinność, zakochuje się, błądzi, obsesyjnie szuka odpowiedzi i mierzy się z pytaniami, na które nie każdy ma odwagę odpowiedzieć. To książka, która wciąga jak kryminał i zostaje w duszy jak poezja.
Bohaterowie z krwi, kości i blizn
Zafón nie tworzy postaci – on ich przywołuje. Daniel, młody i jeszcze nieukształtowany, toczy wewnętrzną walkę, której nie widać na pierwszy rzut oka. Julian Carax – cień i lustro Daniela – to postać bolesna, skomplikowana, obsesyjna. Są jak dwa bieguny tej samej duszy.
Ale to Fermín Romero de Torres kradnie serca. Błyskotliwy, lojalny, zabawny – jego obecność przypomina, że nawet w najciemniejszych historiach musi być światło. Bez niego ta opowieść byłaby nie do zniesienia. Dzięki niemu – jest prawdziwa.
Miłość, literatura i ich cena
„Cień wiatru” to nie tylko opowieść o książkach. To powieść o ich mocy – uzdrawiającej i niszczącej. O miłości, która może ocalić albo wypalić do cna. O przeszłości, która nie odpuszcza. O duszach, które szukają sensu między wersami.
To książka pełna cytatów, które zaznaczasz, wypisujesz, zapamiętujesz. Styl Zafóna balansuje między liryką a klarownością, między emocją a narracyjną dyscypliną. Ani razu nie gubi tempa. A jednak daje ci czas, by poczuć każde słowo.
Dla kogo jest ta książka?
Dla tych, którzy kochają książki. I dla tych, którzy kiedyś je kochali, ale o tym zapomnieli. Dla ludzi, którzy chcą czegoś więcej niż tylko rozrywki – którzy w literaturze szukają sensu, emocji i odpowiedzi na pytania, których jeszcze nie zadali.
Dlaczego warto przeczytać?
- Bo to opowieść, która zmienia sposób patrzenia na literaturę.
- Bo pokazuje, że książki wybierają nas – nie odwrotnie.
- Bo Barcelona Zafóna to jedno z najpiękniejszych literackich miejsc XX wieku.
- Bo to książka o stracie, miłości, pamięci i poszukiwaniu siebie.
- Bo zostaje w tobie jak cień. Jak pocałunek. Jak ostatni list.
Czy ta książka właśnie Cię wybrała?
„Cień wiatru” to nie jest lektura na jeden wieczór. To podróż, po której nic już nie smakuje tak samo. Jeśli czujesz, że ta historia zaczyna za Tobą chodzić – nie ignoruj tego. W świecie Zafóna to nie Ty wybierasz książkę. To książka wybiera Ciebie. Może właśnie teraz?
Madame Monday po dorosłemu, czyli książka, która mówi: ogarnij się… ale po swojemu. Jeśli myślisz, że przeczytałaś już wszystkie poradniki świata, masz w małym palcu „wewnętrzne dziecko”, „granice” i „dojrzałość emocjonalną”, to mam dla Ciebie złą (i dobrą) wiadomość.
Zła: nadal możesz być tylko teoretykiem. Dobra: ta książka robi z tym porządek – bez owijania w bawełnę.
„Madame Monday – po dorosłemu” autorstwa Joanny Flis to nie kolejny modny poradnik z Instagrama. To pozycja, która cię ustawia w pionie, ale nie robi tego przemocowo. Przeciwnie – z empatią, konkretem i bezpretensjonalnym stylem.
Jak obudzić w sobie Dojrzałego Dorosłego? Jak żyć dobrze i z poczuciem sensu? Kiedy sięgać po wolność, a jednocześnie zachowywać się odpowiedzialnie? Jak godzić się z tym, czego nie mamy, i doceniać to, czym jesteśmy szczodrze obdarzeni? Często pytamy i szukamy odpowiedzi, gubiąc się w natłoku teorii, praktyk i psychologicznych nowinek.
Czy istnieją książki, które powinno się znać, ale które niekoniecznie da się polubić? "Jądro ciemności" Josepha Conrada to bez wątpienia jedna z najważniejszych powieści o kolonializmie, moralności i ludzkiej naturze. Przez wielu uznawana za arcydzieło, wciąż inspiruje dyskusje o imperializmie i brutalności cywilizacji Zachodu. Ale czy rzeczywiście zasługuje na ten status? Czy jej przesłanie jest nadal aktualne?
Podróż w głąb dżungli… i w głąb ludzkiej natury
Fabuła powieści skupia się na losach Marlowa, który podejmuje się misji odnalezienia Kurtza – tajemniczego agenta kolonialnego, o którym krążą legendy. Podróż przez rzekę Kongo okazuje się czymś więcej niż tylko ekspedycją – to metaforyczna podróż w głąb ludzkiej psychiki i moralnego chaosu.
Jednak mimo tego wielkiego potencjału, czytanie tej książki było dla mnie drogą przez mękę. Styl Conrada jest ciężki, pełen długich, skomplikowanych zdań i opisów, które momentami wydają się zbędne. Wątki się plączą, rzeczywistość miesza się z halucynacjami, a Marlow jako narrator bardziej relacjonuje, niż angażuje.
Kurtz – geniusz czy szaleniec? A może tylko widmo?
Dla wielu czytelników Kurtz to jedna z najbardziej fascynujących postaci literackich – uosobienie nieograniczonej władzy i jej destrukcyjnej siły. Dla mnie jednak był bardziej mitem niż realną postacią. Czy w ogóle istniał, czy był jedynie wytworem wyobraźni Marlowa?
Z drugiej strony Kurtz wydaje się alegorią tyranów i kolonizatorów, którzy bez zahamowań niszczyli lokalne społeczności w imię „cywilizacji”. Jego słynne słowa „Zgroza! Zgroza!” można interpretować na wiele sposobów, ale szczerze mówiąc – nie wywarły na mnie większego wrażenia.
Czy „Jądro ciemności” to książka, którą warto przeczytać?
Nie będę udawać, że w pełni zrozumiałam wszystkie jej metafory i ukryte znaczenia. Być może to powieść, do której trzeba wrócić w innym momencie życia, by dostrzec więcej. A może po prostu nie jest dla mnie.
Jeśli lubisz głębokie analizy, metafory i tematykę kolonializmu – spróbuj. Jeśli szukasz wciągającej fabuły i przejrzystej narracji – możesz się rozczarować.
Mnie ta książka nie poruszyła. Nie zrozumiałam jej lub nie byłam gotowa na jej przesłanie. Jeśli jednak ktoś pasjonuje się historią imperializmu, mechanizmami władzy i destrukcyjną siłą ludzkiej natury, być może odnajdzie w niej coś więcej. Może kiedyś do niej wrócę – na razie należy do tych najbardziej nużących książek, jakie czytałam.
Subskrybuj:
Posty (Atom)